Metro 2033 to jedna z niewielu książek, które w ostatnich latach zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Smutna, ale i mądra opowieść o ludzkim upadku i strachu motywującym kurczowo walczącego o przetrwanie Homo Sapiens do robienia często strasznych rzeczy, na długo zakorzeniła się w mojej świadomości. Nic więc dziwnego, że po przeczytaniu książki niecierpliwie zacierałem ręce na świetnie ocenianą grę. Chciałem na własne oczy ujrzeć mroczne tunele metra, w których to największym wrogiem człowieka są nie krwiożercze potwory, a sam strach i gęsty mrok panujący dookoła. Byłem niezwykle ciekawy w jaki sposób twórcom udało się oddać niezwykły i przerażający klimat opowiadanej w książce historii. Wysokie oceny egranizacji Metra 2033 powoli utwierdzały mnie w przekonaniu, że geniusz i przesłanie płynące z książki Głuchowskiego zostały udanie przeniesione na ekrany komputerów. Jednak tym razem boleśnie przekonałem się, że stworzenie gry na podstawie świetnej książki to bardzo trudne zadanie, a omawiana tu produkcja ma z książką wspólnego tyle ile swego czasu miał z opowiadaniami Andrzeja Sapkowskiego serial Wiedźmin.
